Maciej Sz.

Duch w narodzie.

W szkole średniej trafiłem do klasy, której trzon stanowiły dziewczyny. Nas było 6. Z zazdrością, z kolegami patrzyliśmy na sportowe sukcesy w szkolnej lidze równoległych klas, gdzie 90% klas tworzył płeć brzydka.. Nasz potencjał pozwalał jedynie na grę w lidze koszykówki, a i tu z góry byliśmy skazani na porażkę i dostarczaliśmy pozostałym drużynom punkty. Każdy mecz przegrywaliśmy, choć podchodziliśmy z powagą i szacunkiem do przeciwników zostawiając na boisku swoje zdrowie gryząc niekiedy parkiet. Nigdy nikt z nas nie kpił! Może czasami żartował, ale z całą pewnością nikt nas nie obrażał! My zawsze byliśmy drużyną i wspieraliśmy siebie nawzajem.
Upłynęło od tamtych dni ponad 20 lat i myślę sobie, że dzisiaj gralibyśmy tak samo i tak samo dostawali baty i jedyne co się zmieniło (niestety na minus) to kultura słowa pisanego i słowa mówionego. Operuje się nim i karmi kolejne pokolenia eskalując podziały i budując konflikty. Czytając dzisiejsze tytuły prasowe po porażce Polski z Kolumbią, odniosłem wrażenie, że etyka dziennikarska w wielu przypadkach niestety zeszła na psy odsłaniając prawdziwe oblicze. Z szacunku do chłopaków nie będę przytaczał tytułów, jak również wymieniał poszczególnych wydawców. Oczywiście są rownież rzeczowi dziennikarze, którzy nie poszukują taniej sensacji i oglądalności, czy poklasku wśród odbiorców, ale rzetelnie analizują i podobnie , jak my kibice przeżywają porażkę zespołu i dalej z tym zespołem pozostają. Ogromna siła niespełnionych oczekiwań, zawiedzionych nadziei wreszcie mogła się wylać, aby dopamina uderzyła do mózgu, co można było zauważyć w komentarzach większości czytelników. Na szczęście i tu znalazły sie perły, które przebijały swą wiedzą pośród smrodu wylewanych kolejno wiader pomyj i gradu pomówień.
Niektórzy eksperci futbolu, którzy poza nielicznymi wyjątkami cokolwiek w tym sporcie osiągnęli i cokolwiek znaczyli prześcigali się w stawianie ekspertyz i diagnozowaniu porażki. Jednakże moje jeszcze większe zdziwienie wywoływały wzajemne docinki i sarkazmy, które niczym piłeczka pingpongowa odchodziły i powracały. I tak sobie myślę, że reprezentacji przez te pomówienia i poszukiwania, wcale nie było łatwiej, ale jeszcze trudniej. Ciężar , którego wielu nie uniosło, zamiast nieść razem z drużyną zwyczajnie na nią go przerzuciło. Porażka z Kolumbią odsłoniła brak ducha w narodzie.
Mój dom murem podzielony, podzielone murem umysły i serca. Kiedy Polscy sportowcy odnoszą sukcesy wszyscy się cieszą, kibicują, czekają na więcej. A kiedy indywidualnie lub zespołowo przegrywają większość ich po prostu zostawia, bo to co nam w życiu nie wyszło i miało być przykryte ich sukcesem nagle staje nam przed oczyma. Nie zgadzam się na to, aby nasze frustracje przeradzać w słowną agresję i obrażanie zawodników, ich rodzin, trenerów sztabu i wielu innych. Właśnie tam, gdzie jest tak bolesna porażka, przegrana tam powinien się rodzić duch! Ale jego nie ma, albo zaledwie się tli, a jego płomyk jest gaszony przez naszą strażacką polską mentalność. I wcale nie chodzi o to, ażeby unikać wyciągania wniosków, przeprowadzania analiz czy zdrowej krytyki, ale mędrkowania więcej nie zniosę.
Imałem się różnych sportów. W żadnym nie odniosłem sukcesu, a czemu, bo mi tak naprawdę na tym nie zależało. Nasi piłkarze w ciągu minionych 5 lat dali nam naprawdę wiele radości i nie wolno nam o tym zapominać. A może nam nie zależy na mocnej, dobrej Polskiej reprezentacji takiej lub innej dyscypliny, skoro ci sami którzy przyczyniają się do sukcesów nie mają czasu na to, aby wyciągnąć wnioski nie z tych małych, ale właśnie największych porażek. Kiedy Polscy sportowcy odnoszą sukcesy to najpierw są uśmiechnięte miny, przyjazne artykuły, ale już za chwilę nagłówki i artykuły o ich zarobkach, prywatnym życiu, czy skandalach z ich udziałem, choć my kibicujemy. Gdy przegrywają chowamy głowy. Złość oraz swoją frustracje przelewamy na nich. Czy na tym polega bycie kibicem? Czy na tym polega bycie przyjacielem, że gdy ona nam daje i pomaga to bierzemy, a gdy sam potrzebuje pomocy i daru to uciekamy? Czy sport składa się tylko z sukcesów? Czy nie jest tak że sukcesy budują przegrane? Cóż niech każdy z nas odpowie sobie na to pytanie sam ku refleksji i zwycięstwie. Feniks powstał z popiołów. Warszawa powstał z gruzów. Polska wyłoniła się z zaborów, gdy wydawało się że już jej nie będzie. A tym wszystkim co napędzało owe powstania był duch. Duch w narodzie.
Oglądałem wszystkie mecze Polaków i dalej będę oglądał. Będę wierzył w ich zwycięstwo i będę im kibicował. Co prawda drużyna na mistrzostwach i ta z eliminacji to dwie różne bajki, ale w końcu grają dla siebie i dla mnie. W końcu grają dla Polski. Coś nie poszło? Coś zawiodło? Coś się skończyło? Za drzwiami otwiera się jednak nowy dzień, o ile wcześniej nie zostanie ugaszony.


Pokrewne tematy