Maciej Sz.

Bez granic. Kilka fragmentów.

1.Przez przypadek można skoczyć z dachu, przypadkiem na dole znajda się strażacy z rozciągnięta płachtą i przypadkiem uratują mi życie. Przypadkiem mogę kogoś okraść z całkiem pokaźnej gotówki i przypadkiem będę bogaty i przypadkiem będę szczęśliwy. Przypadkiem mogę zostać ojcem, matką, przypadkiem mogę dostać pałę, stracić pracę, umrzeć, przypadkiem jechać pijany, krzywdzić innych, wszystko mogę przypadkiem. Przypadkiem powstałem, przypadkiem żyję, przypadkiem…, przypadkiem…., przypadkiem…., tak, dokładnie tak, świat powstał też przypadkiem, a jeśli nie, to w wyniku ewolucji, a jeśli ewolucja też jest przypadkiem, to wtedy przypadkiem…, a potem przypadkiem, gdyż przypadkiem… i przypadkiem, dlatego też, przypadkiem jestem. Jestem ciężkim przypadkiem.

  1. 2. Kupuję skrzynkę spirytusu i zaczynam przeźroczyste tango. Kiedy alkohol w butelce się kończy nie wiadomo za co i skąd przynoszę następna flaszkę. Piję i śpię. Piję, żeby zapomnieć. Zapominam, by pić. Z każdą chwilą osiągam przysłowiowe dno. Mój rów mariański wydaje się nie mieć barier i nie mieć dna. Spadam. Swobodnie. Niżej. Niżej. Niżej. W końcu żona z dziećmi wyprowadza się do matki. Zostaję sam. Tylko ja i moja nowa rodzina. Rakotwórcza butelka spirytu. 
  1. 3. Pewnego dnia następuje przełom. Budzę się w swoim domowym łóżku. Od głowy po nogi cały zarzygany. Smród wymiocin miesza się z zapachem wydychanych spalin i leżącego pode mną gówna. Siadam na łóżku. Rozkładam bezradnie ręce i zaczynam płakać jak bóbr. Płaczę rozpaczliwie. Wszystko staje mi się obojętne. Nerwowo rozglądam się po domu w poszukiwaniu miejsca konania. Wyciągam okaleczony używaniem pasek ze spodni. Podchodzę do kaloryfera. Zakładam na głowę skórzaną pętlę mocując odpowiednio pasek na jednym z żeber grzejnika. Czas z sobą skończyć. Tu i teraz. Natychmiast. Mój bezradny bełkot otumanionego człowieka przerywa dźwięk telefonu. Początkowo obojętny, ale z każdą chwilą coraz bardziej dokuczliwy. Nie wiem czemu podnoszę słuchawkę, zamiast rzucić nią o podłogę. Dlaczego nagle rezygnuję ze swojej samobójczej próby, przygotowanej na alkoholowym kacu? Dlaczego? Po drugiej stronie słyszę oschłe stwierdzenie żony: w końcu się dodzwoniłam…

4. Jestem trzeźwym alkoholikiem urodzonym w czepku. Nie piję piętnaście lat. Mam wspaniałą żonę, dwójkę dzieci, piękne mieszkanie i dobrą pracę. Miłość zwyciężyła. Cieszę się dzisiaj jak nagi w pokrzywach, tym, że się udało. Pokonać białe myszki, latające konie i wewnętrzne pragnienie wołające bez granic daj mi pić. Tylko małego łyczka. Głos czasami powraca. Jego natężenie bywa dokuczliwe. Nie dam jednak sobą pomiatać człowiekowi, a co dopiero bezkształtnej butelce ze śmiercionośną substancją C2H5OH. Zwyciężyliśmy. Razem. Trzeba to uczcić łykiem świeżo wyciśniętego soku z pomarańczy.

5. Mechanizm destrukcji za każdym razem jest taki sam. Dziwnym trafem na początku zawsze coś wygrywasz. Nie ma znaczenia, w co grasz, na czym grasz, z kim grasz. Na początku zawsze jest zwycięstwo. Cudowne rozmnożenie włożonego banknotu, wrzuconych monet. Przynęta, którą zaczynasz trzymać głęboko w pysku, wierząc, że to dobre żarcie, wspaniały robal, aż nagle odkrywasz ku swojemu zaskoczeniu, że to ona trzyma Ciebie, a nie Ty ją.

6.  Żyłem nocami, w dzień myślałem o możliwościach, które wieczorem staną przede mną. Jednak z czasem nie były to już możliwości zarabiania, wygrywania, ale dogrywania się. Wydobywania naiwnie utopionych, podartych pieniędzy, dorobku życia w pieprzonym, komputerowym programie, który powstał, aby zarabiać, a nie po to, aby dawać zarobić. Kiedy nie miałem już przy sobie pieniędzy pożyczałem, brałem pod zastaw, by na drugi dzień oddawać i na nowo pożyczać i oddawać i koło spirali trwało. Straciłem jakąkolwiek samokontrolę, zahamowania. Nie zastanawiałem się nad tym, co już straciłem, ale tylko nad jednym, jak się odegrać? W jaki sposób to zrobić? Choć było to całkowicie niemożliwe. Podnoszenie stawek i gra za coraz większe pieniądze jest czymś zupełnie naturalnym. To kolejny krok, który wymusza na Tobie hazard.

7. Cechowała je tajemniczość. Baśniowa mozaika wszystkich najlepszych chwil, których człowiek może zapragnąć, które może przeżyć, na które czeka. W tym spojrzeniu było wszystko, czego potrzebowałem. Mówią, że wzrok może zabijać, a jej hipnotyzował, uzdrawiał, energetyzował. Napełniał tęsknotą. Pod jego wpływem serce waliło niczym największy dzwon, oddech przyśpieszał, a myśli w chaotyczną kaskadą wodospadu spadały wprost na podłogę rozsypując się w mozaikę niepoukładanych słów, zdań, skojarzeń, planów. Takie było jej spojrzenie. Dobre i zaskakująco przykuwające, które przenikało wszystko, ową niezbadaną mocą jej osobistego uroku. Przeniknęło również mnie. Przyszła kryska na matyska.

8.  Szczęście nie jest przypadkiem. Szczęście jest ciężko utkaną pajęczyną. Kawałek po kawałku. Nić za nicią. Sekunda za sekundą. Minuta po minucie. Godzina po godzinie. Dzień po dniu, miesiąc, rok, życie…. Spoglądam na pająka i dostrzegam jego upór. Za każdym jego ruchem wije się delikatna, jedwabista, lepka nić. Każda ma swoją cenę. Kiedy zostaje brutalnie zniszczona, a on przetrwa, rozpoczyna swoją walkę od nowa. Tylko trzeba poznać swoją wartość, swój cel, swoje przeznaczenie i swoją drogą. Dawać szczęście innym i przyjmować jego czar. Receptura jest bardzo prosta.

9. Poszukując szczęścia uczyłem się dzień po dniu kochać. To dziwne, ale im bardziej kochałem, tym bardziej byłem szczęśliwy. Kochać prawdę, kochać siebie, kochać innych. Miłość niosła w sobie coraz to nowe odmiany tajemniczej nieskończoności. Niektórzy mówią, że ona przemija podobnie jak życie, ale czy na pewno do końca. Niekiedy bywa bardzo zaborcza, niekiedy bardzo niedojrzała. Innym razem jest nieśmiała, a to znowu niepewna. Czeka na odwzajemnienie i owe lustrzane odbicie, w którym najpełniej mogę przejrzeć całego siebie. Szczęście miłości płynie swoim, sobie tylko zrozumiałym korytem. Ciągle do przodu do wypełnienia w wodach oceanu, uśpienia w zmrożonych skałach lodowców, wzniesienia się na wyżyny atmosfery, aby potem znów powrócić w życiodajnym deszczu opadającym na wyschniętą i popękaną skorupę ludzkiego serca, dotkniętego suszą…

10. W drzwiach stanął młody człowiek. Nie mówię nastolatek, ale młody, bo co to jest trzydzieści parę lat? Czysta młodość. Ubrany był w dżinsowe spodnie, katanę i jakiś niechlujny tishert. Twarz miał zaognioną na wzór alkoholików, uczesanie niechlujne i w dodatku dygotał.

– Proszę. Niech Pan wejdzie. Jeśli chodzi o pieniądze na wódkę to nie mam – w tamtym momencie tak myślałem o tym wszystkim, a kilka lat później w noc Bożego Narodzenia wracając do domu kupiłem alkoholikowi buczka i papierosy życząc mu Wesołych Świąt. Trzeba sobie wyobrazić, co czuje alkoholik na głodzie. Widzi białe myszki. Wszystko dookoła go drażni i denerwuje. Nie wiadomo, dlaczego jest alkoholikiem, choć pił tyle samo co jego koledzy. Oni się śmieją i piją od czasu do czasu, imprezując i szalejąc do białego rana, a on pije non stop. Bez alkoholu, dopóki nie wejdzie na drogę trzeźwości nie ruszy.

– Nie, skądże. Chcę się wyspowiadać.

– Dobrze. Zatem proszę usiąść i tutaj poczekać. Zaraz wracam.

11. Jemu to grało. Był teraz zupełnie wolny i korzystał z życia na maxa. Bijatyki, kradzieże, prochy, tabletki, wóda. Było mu dobrze. Z czasem trafił do aresztu, stamtąd do więzienia, które w swym życiu odwiedzał parokrotnie. Za każdym razem wychodził. Bawił się i niczym bumerang lądował w celi ciesząc się spokojem zamkniętej twierdzy, wiktem i opierunkiem, przypominając sobie o tym, kim jest, odkrywając swoje człowieczeństwo. Dziś stał przed nimi wrak Krzysia na warunkowym. Trzeźwy alkoholik, czysty lekoman i narkoman. Tak? Czysty, ale wrak. Szczątki człowieka tułającego się po Polsce w poszukiwaniu chwili zapomnienia, a może kawałka chleba. Podróżował pociągami na kilka etapów. Wsiadał bez biletu. Przychodziła kontrola. Wyrzucała go na najbliższej stacji. Czekał, zatem na następny, aby zmierzać do celu bez celu. Jego organizm był zdewastowany całkowicie. Lekarze dawali mu jeszcze jakieś dwa, trzy lata życia. Kiedy mówił do nich, młodych ludzi, słuchali go z zapartym tchem. Wyglądali tak, jakby zapomnieli o oddychaniu. On przemierzał kolejne lata swego życia. Malował niewinny początek prowadzący do tragicznego końca najprostszymi słowami z możliwych. Starał się nie przeklinać, ale kiedy brakło odpowiedniego słowa wspomagał je wszechstronnym dopełnieniem wielowątkowego, wieloznacznego k… 

12. Wiele razy pytano mnie jak to się stało, że zostałem księdzem. Co oznacza dla mnie powołanie? Czy to był impuls chwili, czy raczej decyzja przeżywana, gdzieś w głębi i podejmowana już od dawana? Dopóki człowiek żyje w torach, które prowadzą go nieustannie do przodu, przed siebie, dopóty wszystko wydaje się oczywiste i proste. Nie stawiasz sobie pytań rozstrzygających życiowe dylematy, nie zastanawiasz się nad sobą. Zresztą, co będę Tobie tłumaczył takie zawiłości, skoro każdy je rozstrzyga i zna sam najlepiej. Przepraszam prawie każdy. Prawie, albowiem nie każdy zbacza z torów, nie każdy pociąg jest ekspresowy, pośpieszny, nie każdy zatrzymuje się na kolejnych stacjach. 

13. Rano odprawiłem Eucharystię. Czy była ona wyjątkowa? Inna? Bardziej podniosła i uroczysta? Nie, ale była inna. Trzymałem Go w swoich dłoniach i czułem jak On trzyma i obejmuje mnie całego swoją miłością. Po polikach ściekały kolejne łzy rzeźbiąc koryto rzeki wypływającej z najczystszych źródeł ludzkiej egzystencji, samego początku bytu. Ludzkiego serca, które tworzy się najszybciej wszędzie tam, gdzie powstaje życie. Serca, które kocha i nienawidzi, a jednak przede wszystkim serca, które z założenia jest dobre. Od początku takim było. Wiedziałem, że nie są to łzy radości, wielkiej euforii, zachwytu czy podziwu. Nie przypominały też łez judaszowych. Nie czułem się zdrajcą Pana Boga. Byłem daleki od jakiegokolwiek obwiniania kogokolwiek o cokolwiek. Wiedziałem, że to jest mój wybór, moja droga, moje życie, mój czas. W tej chwili przed oczyma mej wyobraźni w niesamowitym tempie przeskakiwały kolejne wydarzenia mego życia. Widziałem twarze napotykanych ludzi. Przyjaciół znajomych, tych, których kochałem i tych, których nie darzyłem nadzwyczajną sympatią, ale zawsze za nich potrafiłem się modlić. Nie chciałem wojować mieczem słysząc przestrogę Tego, który był większą częścią całego mojego życia. Niektórzy patrząc z boku i przyglądając się temu, co we mnie się dokonywało i działo zachęcali do wytrwałości i podjęcia głębokiej refleksji, zastanowienia się nad podejmowanymi przeze mnie krokami. Niektórzy wprost uważali mnie za opętanego i nazywali zdrajca. Nikt jednak nie potrafił podejść do mnie, wyciągnąć swojej dłoni w geście powitania, a potem zwyczajnie rozmawiać.

14. Teraz jednak to ja byłem na jego miejscu. Miejscu Judasza. Nie czułem się mimo wszystko jak zdrajca, który pocałunkiem wydaje swojego Mistrza. Dla mnie Chrystus był najważniejszy, tym bardziej nie do końca było zrozumiałe me postanowienie i to co chciałem zrobić. W sercu brzmiał głos, który z jednej strony mówił o głębokim zawierzeniu, a drugiej o wyborze łatwiejszego i przyjemniejszego stylu życia. Tylko On patrząc w moje serce był zdolnym do końca prawdziwie nazwać rzeczy po imieniu, a zarazem ocenić, czy zdradzam, czy też nie. Kiedy słyszałem wśród swoich głosy, że tamten zdradził Pana Boga dla kobiety, ambicji, honoru, niezrealizowanych marzeń, rzekomej wolności nie potrafiłem tego wszystkiego właściwie poukładać. Szczerze mówiąc zawsze mnie one bolały. Znałem życie wielu kapłanów, znałem życie codzienne ludzi, przynajmniej od strony krat konfesjonału. Myślałem jak można nazwać go zdrajcą? Gdzie tu jest troska o zagubionego człowieka? O jego dusze? Zbawienie? W jaki sposób można tak łatwo wyrokować i skazywać na potępienie? Kiedy kapłan odchodził jedyną rzeczą, która dla wszystkich była niemalże zgodna to fakt, ze źle robi, źle postępuje. Zawsze sam mówiłem, że gdybym został biskupem walczyłbym o każdego księdza jak lew. Moja troska nie dotyczyłaby dzisiaj już tylko tego, aby pozostał nadal księdzem, ale, aby pozostał człowiekiem.

15.  Dla Boga nie byłem jakimś tam eksem. Byłem człowiekiem, który będzie potrzebował Jego pomocy bardziej niż przedtem. Znałem perspektywę swojego życia, plany, pragnienia, znałem Jego. Różnica jest oczywista Chrystus uczynił to z miłości do człowieka, oddał swoje życie. Ja opuszczałem Go, ale byłem pewien, że moja motywacja to miłość do Niego. Skoro bowiem nie stać mnie na to, aby być do końca uczciwym kapłanem, to lepiej odejść. Nie stać. Jestem mężczyzną i nie potrafię odwrócić się od tego wymiaru swojej tożsamości osobowej. Pewnie, że gdyby zastanawiać się nad tym głębiej znajdą się odpowiednie argumenty. Ja byłem jednak dumny ze swojej decyzji, bo była podjęta nie z daleka od Niego, ale z Nim. W Jego pobliżu.

 16. Nic z tego nie rozumiałem. W głowie roiło się od pytań bez odpowiedzi i scenariuszy, które napisało życie. Niewinne spotkanie w karczmie zakończyło się w szpitalnym łóżku z nieznajomą przy boku, listem w dłoniach i życiem, które na nowo po raz drugi do mnie wracało. Jakie to romantyczne i bajeczne zarazem. Wręcz nieprawdopodobne. Nie wiem, o czym myśleć. Jest tego tak dużo. Życie przynosi niespodzianki, które nie zawsze nam się podobają. Decyzje niekiedy pochopne i nieprzemyślane. Przynosi chaos, który z czasem układa się w jedną całość. Jak to mówił, nie ma zbiegów okoliczności ani przypadków. Dobrze zobaczymy, co tam nabazgrał. 

17. Słowa, które zapisałem na obrazku prymicyjnym, będą mi towarzyszyć do końca moich dni.” Nie jest sztuką tworzyć głośne dobre, bo ono zazwyczaj bywa zdradliwe. Dobro rodzi się po cichu. Trzeba tylko zaufać, tylko i zarazem aż. Powierzyć jemu swoją drogę i starać się trzymać Jego rękawa. Mieć go w sercu, radować się tym, co On daje, przynosi każdy dzień życia, a On sam będzie działał”. Wiadomo wszystkiego za nas sam nie zrobi. Jak to mówią nie ma…, ale życiu i szczęściu trzeba jednak pomagać.

Cóż niby tyle mam do powiedzenia, a tu nagle przed oczyma pustka. Może to i lepiej, bo o czym będziemy rozmawiali, kiedy się spotkamy? Pamiętaj tym razem na Alsce. Innego miejsca nie uznaję. Oczywiście osoby towarzyszące jak najbardziej mile widziane.

Na koniec przepraszam za to, że przeze mnie musiałeś tak długo spać. Wybacz, ale nie nastawiłem budzika. Cieszę się jednak, że w końcu wstałeś, bo kto rano wstaje temu Pan Bóg daje, albo cały dzień chodzi niewyspany. Otóż to. To tyle. Trzymaj się. Ja zrobię to samo. Leon – krótki przyjaciel 😉

18. Nie szukaj czytelniku podobieństw osób i faktów, bohaterów tej książki. Twoje życie jest zdecydowanie bogatsze i ciekawsze. Pamiętaj tylko o jednym, że nie ma przypadków i zbiegów okoliczności. Nie prześpij swojego życia….


Pokrewne tematy