Obdarowanie jest nie tylko wielkim Znakiem Eucharystii. Obdarowanie jest również wielkim znakiem człowieczeństwa. Im więcej daję z siebie, im bardziej dziele się sobą, w wolności swego serca i spojrzenia, tym więcej siebie posiadam. Jest to paradoks człowieczeństwa, którego źródłem z pewnością jest Akt Stworzenia, zakotwiczony w Miłości.
Przyznam Wam szczerze, że ostatnie teksty piszę z trudem Szukam tematu i jakiegoś słowa, którego mógłbym się chwycić i któremu mógłbym poświęcić kilka linijek tekstu. Myśli jednak uciekają i o ile pierwsze zdanie układa się w zgrabną całość, o tyle każde kolejne stanowi wyzwanie i przynosi trud zmagania. Właśnie z tego powodu trudno mówić w tym momencie o jakiejś systematyczności, która jest zawieszona w niedostępnej szafie. Może kiedyś nadejdzie? Ta sytuacja także pokazuje ubóstwo mojego pisarskiego warsztatu, który w pewien sposób nie rozwijany poprzez systematyczną lekturę, czytelnictwo chwilami lekko zamiera, w usprawiedliwieniu małej ilości czasu. Nie mniej jednak pisać o rzeczach, które nie dotyczą życia i są tylko naśladownictwem lub kopią zasłyszanego materiału nie do końca moim zdaniem jest uczciwe, chyba, że wskazujemy na źródło z którego nasze myśli czerpiemy. W naszym życiu istnieje również wymiar niesłychanie intymny i delikatny, który na zawsze pozostanie tajemnicą nas samych i raczej nie ujrzy światła dziennego. Nie tworzy świata, którym chętnie chcemy się dzielić.
W tym sensie bezradności Boże Słowo, jeśli do niego sięgamy, zawsze wnosi w nasze życie coś nowego. Ożywia je i nadaje mu właściwy kierunek, który w radości swego serca podejmujemy. W przeciwieństwie do jakichkolwiek artykułów, ono jest zawsze żywe i zawsze skuteczne, również w tym sensie, że objawia się w konkretnych owocach naszego życia.
Zatem dzisiaj wybaczcie mi moją opieszałość i zarazem zwięzłość, ale lepiej niekiedy przyznać się do swej niemocy i bezradności szukając cudu, aniżeli z owej niemocy i bezradności uczynić cud i obwieścić go światu. Dobrego dnia Wam życzę i dobrej kawy.
