Jakieś dziesięć lat temu napisałam pierwsze zdanie. Oczywiście, nie pierwsze w moim życiu, chodziłam wcześniej do szkoły i coś od czasu do czasu musiałam wysmarować w zeszycie.
Napisałam pierwsze zdanie, które miało odmienić moje życie. „Jestem sprzątaczką – które umie pisać” – ha!- cóż za antagonizm. Łzy radości i szczęścia lały mi się po twarzy ciężko opadając na kartkę notesu. Lekki szloch wydobył się z moich piersi. Ktoś stojący z boku podał mi chusteczkę i poklepał po ramieniu z wyrazami kondolencji w oczach.
Jechałam jak zwykle do pracy tramwajem nr.52 wiedeńskich linii i czułam we wnętrzu swoich trzewi, że to będzie moja ostatnia droga w tą stronę. Nie. Nie chciałam popełnić samobójstwa.
Odkryłam wreszcie swoje powołanie. W końcu zrozumiałam co chce robić w swoim życiu. Być pisarką, blogerką. Już niedługo porzucę to nisko punktowane zajęcie w hierarchii prestiżu społecznego. – Adieu ! Szmata. – Adieu! Czarne od brudu okna, kupki kurzu zastygłe w kątach, czy pod szafkami. Adieu! Szczotko do kibli i lateksowe rękawiczki. Teraz moje rączki będą pachnieć przez cały dzień kremem z wyciągu z granatu a nie gumą i chlorem. Będą przesuwały się po gładkich klawiszach komputera, a nie po zaschniętych plamach na frontach kuchennych.
Pełna werwy i radości z tego wielkiego odkrycia, wpatrzona w zmieniające się krajobrazy za oknem, widziałam hebanowe biurko, ciężką, mosiężną lampę a z niej światło padające na kartkę mojego laptopa i zgrabnie pojawiające się frazy na 14 calowym monitorze. Trochę już bardziej zamazany, jakby za mgłą, tytuł w Kurierze w Austrii: ” Życie bez szmaty” a pod spodem, ślicznie połyskujące, uśmiechające się do mnie anagramy mojego nazwiska.
Wtedy, wydawało mi się że życie zaczyna się po 30-stce, że stoję przed szafą pełna cukierków i wystarczy tylko szerzej uchylić drzwi by dostać się do tego raju samospełnienia, radości tworzenia i zarabiania na tym co się kocha. Czas płynął, a zdanie zapisane na białej kartce notesu, im bardziej wyblakłe, tym bardziej wyraziście urzeczywistniało się w moim życiu. Byłam sprzątaczką, która umiała pisać. Coraz bardziej sfrustrowaną sprzątaczką, gdyż sprzątanie przynosiło coraz więcej pieniędzy a pisanie nie.
Aż pewnego, pięknego dnia, tym razem jadąc do pracy tramwajem nr. 60 w Wiedniu, napisałam inne zdanie. Może nawet nie napisałam całkiem nowego zdania. Raczej zmodyfikowałam to pierwsze a cóż za efekt. „Jestem pisarką która umie sprzątać „.
Wystarczyło tylko podmienić słowa a sens całkiem się zmienił. Perspektywy również. Nie dość że brzmiało lepiej: pisarka a jednak człowiek jak my wszyscy, która umie sprzątać, wzbudza podziw i respekt, natomiast sprzątaczka która umie pisać budzi co najwyżej politowanie. Z punktu widzenia fizyki kwantowej, która jest ostatnio moją ulubioną dziedziną badań, był to krok milowy w rozwoju mojej świadomości , tak jak kiedyś mały, niepozorny kroczek pierwszego człowieka na księżycu, stał się wielkim krokiem ludzkości w kierunku podboju kosmosu.
Zabawy semantyczne wydają się dziecinną zabawą, natomiast w życiu dorosłym mogą stać się punktem wyjścia do zmian w postrzeganiu rzeczywistości i wpływaniu na swoją przyszłość. Cytując jedną z najbardziej aktualnych książek: „I słowo stało się ciałem ” a dalej podążając za badaniami fizyki kwantowej, które mówią, że obserwator swą myślą a co za tym idzie też słowem, wpływa na wybór jednego zdarzenia z worka wszystkich potencjalnych możliwości zaistnienia w realnej rzeczywistości, zmieniłam punkt widzenia siebie.
Olśnienie, którego dostąpiłam po kilku latach zmagań z niewdzięczną rzeczywistością, która mimo mych wzniosłych marzeń by zostać wielką pisarką i blogerką, ciągle płatała mi figle zmuszając mnie na kolanach ze szmatą w dłoni walczyć dalej z całym brudem tego świata, pokazując równocześnie gdzie jest moje miejsce, stało się zaczątkiem zupełnie nowej drogi.
Przez te wszystkie lata szorując na kolanach cudze podłogi i powstrzymując się siłą by nie zaspokoić wielkiego pragnienia, zastanawiałam się gdzie popełniłam błąd pisząc to doniosłe zdanie, które miało tyle zmienić a zmieniło tylko tyle, że po tych wszystkich latach, lakier zdarł się z podłogi od ciągłego szorowania.
Boże, dlaczego nie wyposażyłeś kobiet w jeszcze jeden zwój dodatkowy, by szybciej mogły powstać z kolan, wyprostować się, gdyż w pozycji wyprostowanej więcej widać, horyzonty od razu się poszerzają a żmudny proces ewolucji można by było zastąpić szybką inżynieria genetyczną.
Tak jak kiedyś z Adamem. Jedno żeberko wyjęte, zmodyfikowane a jaki efekt? A jaki cud wyłonił się ze spienionych fal praoceanu, zatrzepotał długimi rzęsami, zafalował rudymi włosami odkrywając nieznane do tej pory Adamowi wdzięki, by później ten sam Adam po chwilowym zachwycie i zrobieniu tego co trzeba, mówiąc inaczej po spełnieniu boskiego przykazania, przypomniał sobie że ma brudną podłogę .
