Nowa Zelandia cz.1
Po 9 dniach dopłynęliśmy do Opua w Nowej Zelandii. To był mój pierwszy rejs po Pacyfiku. Około 1100 mil morskich po największej kałuży świata.
Po przybyciu celnika i odprawy imigracyjnej rozpoczęła się odprawa, która trwała godzinę. Wraz z odprawą paszportową i celną zrobiono odprawę ochrony środowiska. Wcześniejsze informacje się sprawdziły. Do Nowej Zelandii nie można wwozić nic z jedzenia nie przetworzonego. Wszystko co było z tym związane, zapakowali do wielkiego czarnego wora i zabrali, nawet nasze wcześniejsze worki ze śmieciami były nieodpłatnie utylizowane. Zabrali nam owoce, warzywa, jajka, miód, nawet ciecierzycę. Sprawdzali też jacht, zaglądając w różne zakamarki, ale w sumie raczej pobieżnie i niezbyt dokładnie. Gdy zajrzeli do jednej z kajut, gdzie było baaaardzo dużo rzeczy, od razu facet zamknął i nie miał zamiaru tam grzebać.
Dostajemy wizy na 3 miesiące i z całym workiem łupów odprawa opuszcza Indrę.
Cóż, pozostało nam zrobić obiad z tego co zostało i ruszyć na ląd na zakupy. Po zjedzeniu tuńczyka, którego dwa dni wcześniej złowiliśmy przestawiliśmy się na kotwicowisko. Nie było to łatwe zadanie, bo cała zatoka dość płytka. Jachtów stojących na kotwicy sporo, więc i miejsca mało. Rzuciliśmy kotwicę wzdłuż toru wodnego utrzymując dziób na wschód. Niestety, kotwica ciągnęła się po dnie. Po nieudanej próbie kotwiczenia obok toru wodnego, zakotwiczyliśmy centralnie na torze wodnym. Oczywiście nie jest to zgodne z prawem wodnym, ale nie byliśmy jedyni, a zakotwiczyć nie było gdzie. Widocznie tam i takie zwyczaje, bo nikt się nie czepiał, a i ruch był tam prawie żaden.
W portowym Yacht Clubie, gdzie codziennie zbierają się miejscowi i przyjezdni żeglarze wypiliśmy pierwsze zimne piwko w Nowej Zelandii. Porozmawialiśmy z obsługą i zamówiła nam taxi, żebyśmy mogli pojechać na zakupy do pobliskiej miejscowości – Paihia. Gdy kończyliśmy piwko, w drzwiach pojawił się rudawy tubylec Paul, który był naszym przewoźnikiem.
Za 20 miejscowych dolarów zawiózł nas do Paihia. Najpierw zlokalizowaliśmy bankomat, potem sklepy, a następnie udaliśmy się na małe zwiedzanie i miejscowe nabrzeże.
Miejscowość wypoczynkowa, sporo turystów, jakieś imprezy z muzyką na żywo, ciepło, przyjemnie, czuliśmy się jak w raju – cokolwiek to oznacza i jak tam jest.
Po zrobieniu zakupów w ostatnim sklepie zakupiliśmy jeszcze karty do Internetu i spytaliśmy o autobus do Opua. Niestety nie ma takiego, a jedyny środek lokomocji to taxi. Wobec tego prosimy o numer na taxi. Dostajemy numer i okazuje się, że to numer do Paula. Tak, tu tylko Paul ma taxi otrzymujemy w odpowiedzi. Zatem dzwonimy do Paula i za 15 minut jest po nas. Wracamy na jacht, kolacja i pierwsza noc w nowym kraju, w cudownym kraju, który od następnego dnia zamierzamy intensywnie zwiedzać.
Uzgadniamy w trójkę, że nie będziemy patrzeć w necie co i gdzie jest, będziemy szli gdzie nas oczy poniosą.
3 grudnia 2015, po śniadaniu płyniemy dingi do pomostu przy Opua Cruising Club, zabieramy plecaki z piciem i robimy wypad na ląd. Najpierw odwiedzamy miejscowy sklep z artykułami żeglarskimi i wędkarskimi. Potem natrafiamy na mały sklep spożywczo-warzywno-cukierniczy. Kupujemy kawę i ciacho. Pyszne, jak domowe. Kawa wyśmienita. Idziemy dalej i trafiamy na prom, który przewozi auta i ludzi na drugą stronę – na półwysep. Cena 2 dolary nowozelandzkie od głowy w obie strony. Czas płynięcia 5 minut. Wysiadamy, idziemy przez siebie. Po kilkudziesięciu metrach okazuje się, że doszliśmy do Okiato – pierwszej stolicy Nowej Zelandii. Idziemy dalej. Dochodzimy do historycznego rezerwatu w Okiato. Miejsce zapierające dech w piersiach. Mieszkający tam ludzie w swoich domach mogą się czuć niezwykłymi szczęściarzami. Magia tego miejsca jest wręcz nie do opisania.
Robimy mały odpoczynek na ławce pośród niesamowitej zieleni z widokiem na ocean i aż nie chce nam się iść dalej, by nie opuszczać tego miejsca. Niestety, czas jest nieubłagany, nie możemy tam zostać wiecznie i chcemy zobaczyć więcej cudownych miejsc.
Schodzimy w dół do zatoczki oceanu. Następne cudowne miejsce z plażą na której leży tysiące muszli ostryg. Idziemy kawałek plażą, robimy kilka fotek i wracamy na górę. Odnajdujemy szlak leśny przez rezerwat Kiwi. Idziemy cudownym starym lasem z drzewostanem niczym z Indiany Jones. Robimy kilka fotek na ogromnych drzewach. Pniemy się tym leśnym szlakiem w górę, nie jest łatwo, ale tempo mamy dobre i kondycję jeszcze też.
Po ok. półtorej godzinie wychodzimy na drogę asfaltową i idziemy w kierunku oceanu. Zauważamy szyld jakiejś knajpy. Okazuje się, że to winiarnia. Przyspieszamy w nadziei, że uda nam się może coś zjeść i napić. Dochodzimy do celu i okazuje się, że to cudowna winnica Omata Estate na wzgórzach półwyspu. Wzgórza te były widoczne, gdy wpływaliśmy do zatoki, ale teraz zobaczyliśmy to z bliska. Widziałem już kilka winnic w życiu, ale ta to perfekcja w każdym calu. Od idealnie przyciętych winorośli, poprzez zabudowania, salę konsumpcyjną z tarasem do niesamowitego położenia na samym szczycie wzgórza z niesamowitym widokiem na ocean.
Gdy doszliśmy na miejsce było kilka minut przez 17.00 i pani nam powiedziała, że zaraz zamyka. Byliśmy zasmuceni, bo mieliśmy ochotę na spróbowanie wina, które tam produkują. Gdy pani się dowiedziała, że my przypłynęliśmy z Polski, była ogromnie zdziwiona i stwierdziła, że to przecież na drugim końcu świata i że zostanie dłużej i zaprezentuje nam degustację. Degustacja wszystkich win kosztuje 5 dolarów nowozelandzkich, a jeśli kupuje się potem jakieś wino, odliczają to od ceny butelki. To była uczta dla podniebienia i kubków smakowych. Niesamowite wina, jedno lepsze od drugiego. Żałowaliśmy tylko jednego, że tak późno tam dotarliśmy.
W drodze powrotnej na prom szliśmy już drogą asfaltową, żeby nie spóźnić się na prom. W przeciwnym razie droga na druga stronę byłaby mokra.
W chwili, gdy pomyślałem, aby kogoś zatrzymać, o tym samym pomyślała Patrycja i machnęła ręką, Za 3 sekundy zatrzymało się auto. Okazało się, że to pani z winnicy. Zabrała nas do swojego malutkiego auta i wraz z jej opowiadaniami o okolicy ruszyliśmy w drogę powrotną.
Teraz już mieliśmy większe pojęcie, co dalej zwiedzamy. Musieliśmy tylko zlokalizować gdzie i jak wypożyczyć auto i w drogę na zwiedzanie tej cudownej zielonej wyspy. Jeszcze tego samego wieczora Huzar wyszperał w necie namiary na kogoś, kto nam na drugi dzień przyprowadzi auto.
